„ჩვენ შვილებს ვასწავლით, რომ შენ ამას კარგად უნდა მოექცე, რატომ ჩაარტყი? ჩვენ ერთმანეთზე უნდა ვიზრუნოთ, მაგრამ მე რომ რაღაც შემეშლება, როგორც დედას, ვიწყებ: „რა საშინელი დედა ვარ, რა სირცხვილია.“ გამოჩენა აღარ მინდა ამ დროს. ორმაგი სტანდარტია გაუცნობიერებლად. როდესაც გავაცნობიერებ, რომ თურმე ჩემს თავს არ ვექცევი სიკეთით, ჩემს შეცდომებს განვსჯი და არ ვპატიობ, მერე ნელ-ნელა უნდა შევცვალოთ ეს. შვილსაც არ აძლევ ამით მაგალითს. ის ხვდება, რომ გარეთ არის ფოკუსი მხოლოდ და ამ დროს ჩემს თავს ვაზიანებ. ეს ალოგიკურია.“
„თვითთანაგრძნობის მიზანი არ არის, რომ გახდე კარგად. ესეც ნიშნავს, რომ ეწინააღმდეგები იმ რეალობას, რაშიც ხარ. თვითთანაგრძნობა ნიშნავს, რომ საკუთარ თავს ვუთანაგრძნობ, რადგან რთულია ასეთ მდგომარეობაში ყოფნა. შენი თავი არ გეცოდება. შეცოდება არის, რომ მე ზემოდან ვუყურებ, თითქოს იმ ადამიანს სჭირს რაღაც მხოლოდ. თვითთანაგრძნობას როდესაც სწავლობ, იაზრებ, რომ ჩვენ ყველას გვაქვს რთული სიტუაციები, ყველა შეიძლება ერთ დღეს ქუჩაში აღმოვჩნდეთ. ჩემი თავის შეცოდება არის: „რა საცოდავი ვარ.“ მარტო არ ხარ. ჩვენ ამით ვერთიანდებით. ეს ცოტათი შვებაა. შეიძლება ადამიანმა თქვას, მე სულ არ მახალისებს ის, რომ სხვა არის ცუდად. ეს სულ არ ნიშნავს, რომ ეს მე მიხარია. ეს სიბრძნეა. შენ უბრალოდ რეალობას ამბობ, რომ მარტო მე არ ვარ ასეთ მდგომარეობაში, რომ ყველას განუცდია ეს ტკივილი. საღი აზრის საკუთარი თავისთვის თქმა გეხმარება,“- აღნიშნულ საკითხზე ნინო მარგველაშვილმა რადიო „იმედის“ ეთერში ისაუბრა.
წყარო: რადიო „იმედი“
